Φωνές στους διαδρόμους...

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ- DJ MARNICK: «Ασχολούμαι με τη μουσική επαγγελματικά εδώ και τέσσερα χρόνια και ερασιτεχνικά εδώ και 7 χρόνια -από τα 11 περίπου. Παίζω και παράγω πλέον ηλεκτρονική μουσική σε διάφορα ειδή της. Έχω επηρεαστεί από ξένους ds και producers, όπως ο Hardwell, Blackjack, Martin Garrix κ.ά. Τον Σεπτέμβριο θα πάω στην Ολλανδία για να σπουδάσω Sound Engineering και Sound Design, είναι δηλαδή σπουδές πάνω στην παράγωγη και στη μίξη ήχου και στη σύνθεση. Τα καλυτέρα events που έχω κάνει μέχρι τώρα ήταν τον Ιούνιο στο Ο.Α.Κ.Α., το Colour Day Festival που υπήρχαν 32.000 άτομα και το Massive Story, το οποίο είναι το μεγαλύτερο πάρτυ στην Ελλάδα και γίνονται μόνο 4 κάθε χρόνο σε διαφορετικά club στην Αθήνα. Έχω παίξει και στη Θεσσαλονίκη, στο Γύθειο, στη Σύρο, στη Μύκονο και σε αλλά μέρη. Θα ήθελα να δουλέψω με τον Tony Junior και τώρα ετοιμάζω πολλά νέα realizes, κομμάτια, παράγωγες όποτε έχετε να περιμένετε πολλά ωραία μεγάλα πάρτυ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό»

ΠΑΝΟΣ ΔΕΣΙΝΙΩΤΗΣ: «Ασχολούμαι με τη μουσική από τα 5 μου περίπου, τη λατρεύω  και παίζω κιθάρα, πιάνο και τραγουδώ. Πηγαίνω στο Ωδείο 3 χρόνια για μαθήματα φωνητικής και έχω κάνει 4 χρόνια κιθάρα καθώς και 3 χρόνια πιάνο. Όταν ήμουν μικρός είχα ανακαλύψει μια παλιά κιθάρα που είχαμε στο σπίτι και τη γρατζουνούσα και έτσι κατάλαβα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική. Το πιάνο το άρχισα στα 5 μου και μετά το βαρέθηκα και έπιασα την κιθάρα ( την κιθάρα τη συνεχίζω ακόμα)  και μετά ανακάλυψα ότι μπορώ να συνοδεύω τον εαυτό μου σε κομμάτια που μου αρέσουν και άρα αυτό ήταν που με ώθησε στη φωνητική. Αν τύχει και τα φέρει έτσι η ζωή θα μ’ άρεσε πάρα πολύ να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Δυστυχώς δεν έχω κάποιο πτυχίο, γιατί δεν έχω ολοκληρώσει τα μαθήματα που χρειάζονται, αλλά θέλω να ελπίζω ότι είμαι κάλος. Σίγουρα όταν τελειώσω το σχολείο θα ήθελα να πάρω ένα πτυχίο διδασκαλίας για κιθάρα. Δυστυχώς στην Ελλάδα είναι παρά πολύ δύσκολα τα πράγματα, γιατί οποιοδήποτε πτυχίο μουσικής δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά και είναι δηλαδή ένας παρά πολύ δύσκολος χώρος, γιατί εκτός από την ικανότητα, η οποία δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, παίζουν σημαντικό ρολό κατά βάση τα μέσα και οι γνωριμίες που θα έχεις. Άρα είναι η τύχη, λίγο η ικανότητα, και κυρίως πρέπει να ξέρεις να ελίσσεσαι στις δημόσιες σχέσεις σου. Βέβαια πιστεύω πως οι καλοί δε χάνονται!»

ΔΑΝΑΗ ΚΟΕΜΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: «Ασχολούμαι με τα ντραμς περίπου 2 χρόνια. Αυτό το μουσικό όργανο με εκφράζει. Όταν παίζω νιώθω γαλήνη και μπορώ κατά κάποιον τρόπο να εκτονώνομαι. Μ’ άρεσε η ροκ μουσική και γι’ αυτό επέλεξα τα ντραμς, γιατί πιστεύω ότι αυτά κρατούν το ρυθμό σε ένα τραγούδι. Θα ήθελα στο μέλλον να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτά, γιατί είναι κάτι που μου αρέσει και το έχω ξεκινήσει από μικρή ηλικία»

ΤΣΟΥΤΟΥΡΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ: «Παίζω αρμόνιο 4 χρόνια, αυτός είναι ο πέμπτος και συλλέγω Κόμιξ όλων των ειδών και από όλες τις χώρες. Ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν έχω φτάσει σε όλες τις χώρες, έχω μόνο από την Ιταλία, την Ελλάδα και την Αμερική. Ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός διάβαζε, μου άρεσε και έτσι επέλεξα και εγώ να συνεχίσω να συλλέγω Κόμιξ. Δεν έχω από τον πατέρα μου, αλλά αυτή τη στιγμή έχω ξεπεράσει τα 2.000 τεύχη. Τα αγαπημένα μου είναι τα υπέρ-ηρωικά και περισσότερο από όλα είναι τα DC, αλλά και της Marvel. Δε σχεδιάζω δικά μου Κόμιξ και δε σκέφτομαι να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό, απλά μ’ αρέσει να τα βλέπω και να τα περιεργάζομαι. Θα πρότεινα και σε άλλους να περνούν έτσι τον ελεύθερο χρόνο τους αν και ξέρω πως στην Ελλάδα είναι λίγο δύσκολο και δε ξέρω και αν προτιμούν αυτά τα κόμικς. Όσον αφορά εμένα προτιμώ τα κόμικς σε τεύχη και όχι στην τηλεόραση. Δε μ’ αρέσει να τα βλέπω σε κινούμενα σχέδια, γιατί υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες στα Κόμιξ που κάνουν τη φαντασία σου ορισμένες φορές να οργιάζει. Γενικά τα Κόμιξ για ‘μενα είναι περισσότερο ένας είδος διασκέδασης, ευχαρίστηση που με τον καιρό μεγαλώνει. Ένα κόμικ που θα πρότεινα σε κάποιον είναι «Ο τετρακοσάρης» του  Νίκου Νικολαίδη. Το μήνυμα που θέλει να περάσει με το κόμικ του είναι ότι τα τελευταία χρόνια η χώρα μας βιώνει μια κρίση όχι μόνο στην οικονομική και πολιτική ζωή αλλά κυρίως στην καθημερινότητα καθώς ο άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις δοκιμάζεται όχι μόνο στο αν θα καταφέρει να επιβιώσει αλλά και στο αν θα ακολουθήσει τον δρόμο εκείνο με τον οποίο θα παραμείνει τίμιος και ηθικός. Ο Αγησίλαος Λάμψας, ο κύριος ήρωας της ιστορίας είναι ένας άνθρωπος ικανός στην δουλειά του, όμως η ευαισθησία του σε θέματα ηθικής θα αποτελέσει εμπόδιο για την δουλειά του και κατ’ επέκταση την καθημερινότητά του. Παρ’ όλα αυτά αν και στην αρχή παραμένει άκαμπτος στις ιδέες του τα πράγματα  στενεύουν και ο ίδιος αναγκάζεται να συμβιβαστεί με το διεφθαρμένο σύστημα και να αλλάξει τα  πιστεύω του περί ηθικής, ώστε να επιβιώσει…»

ΤΑΝΙΑ ΒΑΡΒΕΡΗ: «Ασχολούμαι με τη μουσική 6 χρόνια, κάνω κλασσική κιθάρα και με τη ζωγραφική ασχολούμαι από πολύ μικρή και πηγαίνω σε φροντιστήριο 2 χρόνια. Με την κιθάρα ασχολήθηκα γιατί ζήλεψα απ τον αδελφό μου που έκανε πιάνο και έπεισα τη μαμά μου να με γράψει. Στην αρχή ήθελα ηλεκτρική, αλλά επειδή δε μπορούσα να τη σηκώσω γράφτηκα να κάνω κλασσική, αλλά θέλω να τάι σταματήσω και να κάνω μαθήματα ηλεκτρικής. Όσον αφορά τη ζωγραφική θέλω να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και έπεισα τη μαμά μου να ξεκινήσω μαθήματα. Θέλω να ασχοληθώ με το σχεδιασμό κινούμενων σχεδίων, 3D Animation και γενικά με παιδικά. Είναι ένας τρόπος έκφρασης (η ζωγραφική), ξέρω ότι δε θα τη βαρεθώ ποτέ και μου αρέσει παρά πολύ. Θα με ενδιέφερε η ιστορία της τέχνης αλλά δεν τα πάω καλά με την αποστήθιση. Το σχολειό δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ανάπτυξη της καλλιτεχνικής φύσης των μαθητών, ενδιαφέρεται μόνο για μαθήματα που βοηθούν τους βιολόγους, τους μαθηματικούς κ.τ.λ., όχι τους μουσικούς, τους ζωγράφους. Θα ήθελα να προστεθεί τουλάχιστον άλλη μια ώρα στα καλλιτεχνικά και να υπάρχει και ένα ακόμα μάθημα μουσικής»

ΠΕΤΡΟΣ ΣΑΡΑΝΤΟΥ: «Ασχολούμαι με τη ζωγραφική από μικρός. Ζωγραφίζω πολλά πράγματα συνήθως για να περάσει η ώρα μου και επειδή μου προσφέρει χαρά. Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε κάποιον να ασχοληθεί με τη ζωγραφική, γιατί αισθάνεσαι ωραία όταν βλέπεις τα έργα που κάνεις να βγαίνουν καλά. Γενικά η ζωγραφική σου δίνει μια ωραία αίσθηση!»

Ανώνυμος/-η: «Ζωγραφίζω ουσιαστικά από παιδί αλλά τώρα τελευταία είναι το επάγγελμα που θέλω να κάνω στο μέλλον. Θέλω να περάσω στη Σχολή Καλών Τεχνών και να ασχοληθώ κυρίως με τον τομέα της ζωγραφικής και μετά με την ιστορία της τέχνης. Θαυμάζω κυρίως τον Van Gogh, γιατί έχει πολύ ονειρικά τοπία και μπορείς να χάνεσαι, να ταξιδεύεις αλλού. Θα προσπαθήσω να κάτσω όσο μπορώ περισσότερο στην Ελλάδα και να βρω κάποια δουλειά. Για την ακρίβεια πιστεύω πως πρέπει να σου αρέσει το επάγγελμα που θες να κάνεις, αλλιώς το βλέπεις σαν αγγαρεία και δεν είναι ευχάριστο μετά να το συνεχίσεις στη ζωή σου, οπότε αν δε βρω κάτι τέτοιο εδώ θα προσπαθήσω να πάω στο εξωτερικό. Πιστεύω πως με τη ζωγραφική ξεφεύγεις από όλα, εκφράζεσαι μέσα από την τέχνη, ό,τι δε μπορείς να πεις με λόγια μπορείς να το βάλεις σε έναν πίνακα. Με άλλα λόγια είναι τροφή για τα μάτια, τροφή για την ψυχή…»

ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ ΕΙΡΗΝΗ: «Ασχολούμαι με τη φωτογραφία από το δημοτικό και μ’ αρέσει πολύ. Ο μπαμπάς μου ήταν φωτογράφος παλιά στην Πάτμο και μου μετέδωσε την αγάπη του για τη φωτογραφία. Παλιότερα είχα ξεκινήσει με μικρο-κάμερες και μετά πέρασα στις επαγγελματικές φωτογραφικές μηχανές. Στο γυμνάσιο είχαμε πάει τετραήμερη εκδρομή στη Λευκάδα και μου είχαν δώσει το βραβείο της πρώτης καλύτερης φωτογραφίας. Στο να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη φωτογραφία δε με εμποδίζει τόσο το σχολείο, αλλά η οικονομική κρίση που υπάρχει στη χώρα μας και είναι δύσκολο ένα τέτοιο επάγγελμα να χρηματοδοτηθεί και να εξελιχθεί. Βέβαια θα το συνεχίσω ερασιτεχνικά και μπορεί να γραφτώ αργότερα σε κάποια σχολή, αλλά παράλληλα με το πανεπιστήμιο. Μ’ αρέσει η φωτογραφία, γιατί μου δίνει ελευθερία, χαρά, αγάπη και είναι κάτι που με ξεκουράζει. Με αυτή μπορώ να δραπετεύω από την καθημερινότητα μου…»

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΜΙΧΑ: «Ασχολούμαι με το χορό 13 χρόνια, έχω κάνει μαθήματα λάτιν, ευρωπαϊκών χορών, hip-hop, μοντέρνο, Bollywood και oriental. Έχω επαγγελματικό πτυχίο στο American Style και στο λάτιν έχω πάρει το Bronze και το Silver. Ο χορός σίγουρα είναι μια εναλλακτική επαγγελματική λύση για ‘μενα. Ήδη έχω κάνει κάποια μαθήματα σε μικρά παιδιά και θα ήθελα να κάνω μαθήματα στο μέλλον και σε άλλους. Τώρα βέβαια έχω περιορίσει το χορό λόγω των Πανελληνίων, αλλά μετά από αυτές θα κάνω πιο πολλές ώρες και θα προσπαθήσω να μάθω και καινούρια είδη. Αναμφίβολα θα πρότεινα στον οποιονδήποτε να ξεκινήσει μαθήματα χορού, γιατί το μυαλό ξέχνα τα προβλήματα που έχει, το άτομο ξεδίνει και νιώθει μέσω του χορού μια διαύγεια. Γενικά νιώθει πως είναι ο εαυτός του και τίποτα άλλο…»

ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΥΛΩΝΑ: «Ασχολούμαι με το χορό 9 χρόνια, γιατί με έγραψαν οι γονείς. Στην αρχή δε μ’ άρεσε πολύ, αλλά μετά κατάλαβα πόσο με εκφράζει αυτό και μόνη μου πήρα την απόφαση να συνεχίσω να κάνω μαθήματα. Ξεκίνησα με μπαλέτο και πλέον κάνω μπαλέτο, σύγχρονο, χιπ-χοπ και partnering. Ό,τι εξετάσεις έχω δώσει είναι για να περάσω τις επόμενες τάξεις του μπαλέτου και τώρα το καλοκαίρι θα δώσω πάλι. Θα συνεχίσω τα μαθήματα χορού αν και δε μου μένει πολύς ελεύθερος χρόνος εξαιτίας και του σχολείου. Είναι ένα όνειρο μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χορό. Έχω καταλάβει πως μέσα από αυτόν μπορείς να εκφράσεις όλα σου τα συναισθήματα και εμένα γενικά μ’ αρέσει πολύ αυτό, γιατί είμαι πολύ δοτική και μου αρέσει να εκφράζομαι, όποτε πιστεύω πως αυτός είναι ένα πολύ ωραίο μέσο για να εξωτερικεύεις αυτά που αισθάνεσαι…»

ΑΡΤΕΜΙΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ: «Ασχολούμαι με το χορό 1 χρόνο και κάνω λάτιν και αργεντινό. Έχω πάρει το Bronze με το οποίο σου ανοίγεται ο δρόμος για να μπορέσεις να διδάξεις και τώρα θα δώσω για πτυχίο για να γίνω καθηγήτρια χορού. Ο χορός πιστεύω ότι είναι μια καλή δουλειά για το μέλλον, γιατί έχει επαγγελματική αποκατάσταση στην Ελλάδα. Έχω πάρει μέρος σε αγώνες λάτιν και τώρα έχουμε πάλι στις 27 Μαρτίου. Ο χορός μου φάνηκε κάτι το πρωτότυπο, κάτι που δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν. Επίσης ήταν κάτι το διασκεδαστικό, βέβαια θέλει πολλή δουλειά για να πετύχεις στο χορό, γιατί υπάρχει η τεχνική που πρέπει να εξασκηθείς και είναι λίγο δύσκολη. Αλλά γενικά ως άθλημα είναι πολύ ευχάριστο, έχει ενδιαφέρον, γιατί μαθαίνεις καινούρια πράγματα, τα οποία είναι λίγο δύσκολο να τα μάθεις μόνος σου»

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ: «Παλαιοτέρα ασχολούμουν με το tae kwon do (έκανα 7 χρόνια) στο οποίο έχω μαύρη ζώνη και είχα πάρει κάποιες διακρίσεις σε τοπικούς αγώνες. Αυτό μου προσέφερε περισσότερο πειθαρχία, με βοήθησε να καταλάβω κάποια πράγματα με τα νεύρα μου. Μετά ασχολήθηκα με την ενόργανη στην οποία πήραμε πριν από ένα χρόνο με το σύλλογο την τρίτη θέση στους πανελλήνιους αγώνες. Αυτή μ’ άρεσε από μικρός και γενικά ήθελα να κάνω για να εντάξω κάποια ακροβατικά στο hip-hop που κάνω από τη Δ’ Δημοτικού μέχρι τώρα και στο οποίο έχω το πτυχίο  Pre Associate. Φέτος πηγαίνω γυμναστήριο για να μη χάσω τη φυσική κατάσταση που έχω τόσα χρόνια. Ίσως στο μέλλον θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το hip-hop αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος. Βεβαία είναι δύσκολο να ασχοληθεί κάνεις με το συγκεκριμένο χορό στην Ελλάδα, γιατί οι περισσότεροι δε ξέρουν πολλά πράγματα γι’ αυτόν και γενικά θεωρούν ότι όλοι μπορούν να ασχοληθούν με το χορό, δηλαδή βέβαια μπορούν απλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν»

ΛΥΔΙΑ ΜΠΕΛΟΝΙΑ: «Κάνω tae kwon do 10-11 χρόνια και kick boxing 3. Πέρσι τα Χριστούγεννα βγήκα δεύτερη στο Πανελλήνιο Κυπελο του tae kwon do. Βέβαια μ’ αρέσει περισσότερο το kick boxing παρ’ όλο που με το tae kwon do έχω άλλη αγάπη. Το tae kwon do θεωρώ πως είναι πιο δύσκολο λόγω της ταχύτητας που απαιτεί και έχει και πιο αυστηρούς κανονισμούς. Έχω αποφασίσει να ασχοληθώ επαγγελματικά με το tae kwon do αλλά από εκεί και πέρα θέλω να διδάξω και kick boxing λόγω του ότι το γουστάρω περισσότερο. Σίγουρα θα προτιμούσα να σπουδάσω από το να ασχοληθώ αποκλειστικά με τις πολεμικές τέχνες, αλλά επειδή στο tae kwon do έχω μαύρη ζώνη και 2 Νταν και μπορώ να διδάξω με μια πιστοποίηση ίσως και να ασχολούμουν τελικά μόνο με τις πολεμικές τέχνες»

Ανώνυμος/-η: «Έκανα 9 χρόνια καράτε, έχω πάρει το πρώτο Νταν και από εκεί και πέρα ασχολήθηκα με το αγωνιστικό καράτε, δηλ. με αγώνες κουμιτε, τώρα όμως τους σταμάτησα λόγω διαβάσματος. Θα ήθελα να διδάξω καράτε αν είχα ελεύθερο χρόνο στο μέλλον, γιατί με το πρώτο Νταν έχεις το δικαίωμα να διδάσκεις. Το 2012 ήμουν τρίτος πανελληνίως και το 2014 ήμουν έκτος. Το καράτε συνδυάζει και πνευματική και σωματική άσκηση, εννοείται πως χρειάζεται πειθαρχία, συνεχή προσπάθεια και επιμονή, άξιες που σε βοήθα να ακολουθήσεις και να  εφαρμόσεις και στη ζωή σου. Το καράτε είναι μια πολεμική τέχνη που σημαίνει «άδεια χέρια» και που σου προσφέρει πέρα από την αυτοάμυνα και ικανοποίηση, όταν καταφέρνεις να κάνεις κάποια πράγματα και να πετύχεις κάποιους στόχους που θέτεις» 

ΚΩΣΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: «Κάνω πυγμαχία 1,5 χρόνο και μέχρι στιγμής δε θα ήθελα να το ακολουθήσω επαγγελματικά, έτσι όπως το σκέφτομαι, αλλά ούτε και ως χόμπι. Ίσως για κάτι παραπάνω από χόμπι, π.χ. για πρωταθλητισμό. Η πυγμαχία δε θεωρείται πολεμική τέχνη, θεωρείται άθλημα. Πολεμικές τέχνες έκανα παλιά στο δημοτικό, Kung Fu δηλ. και ένα είδος Kick Boxing. Δεν έχω πάρει μέρος σε αγώνες ακόμα, γιατί είχα κάποια θέματα με τον αυχένα μου, αλλά τώρα πιστεύω στην επομένη μεγάλη διοργάνωση θα λάβω μέρος. Όποιος θέλει κατεβαίνει σε αυτές τις διοργανώσεις, γιατί μπορεί κάποιος να κάνει 2 χρόνια και να κάνει 2 φορές την εβδομάδα μαθήματα και μπορεί να κάνει ένας 6 μήνες και να κάνει 6 φορές την εβδομάδα. Η μόνη προϋπόθεση για να λάβεις μέρος νομίζω ότι είναι να έχεις συμπληρώσει στο δελτίο σου κάποιους ερασιτεχνικούς αγώνες. Στους αγώνες παίζει ρόλο η ηλικία και το βάρος, όχι το ύψος. Κάνω 5 προπονήσεις την εβδομάδα για μιάμιση ώρα και τώρα θα ξεκινήσω να κάνω και 6. Με το σχολείο προλαβαίνω, γιατί έχω νωρίς φροντιστήριο και τα απογεύματα μου είναι ελεύθερα. Η πυγμαχία με βοηθάει να εκτονώνομαι, να αποφορτίζομαι από το καθημερινό στρες και άγχος, με χαλαρώνει…»

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΚΑΛΗΣ: «Ασχολούμαι με την πυγμαχία εδώ και 2,5 χρόνια και έχω 2 μετάλλια, ένα για δεύτερη θέση και ένα για τρίτη. Κάνω μαθήματα στον Ανδρεάδη, στο Μαρούσι και το ξεκίνησα γιατί μ’ αρέσει πολύ ως άθλημα και για αυτοάμυνα. Σκοπεύω να το ακολουθήσω επαγγελματικά, επειδή δε δίνω Πανελλήνιες και γι’ αυτό είμαι κάθε μέρα εκεί. Δεν εκτονώνομαι με αυτό, όμως θα το πρότεινα σίγουρα στον καθένα!»

ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΡΙΤΣΙΚΗΣ: «Ασχολούμαι με το μπάσκετ και παίζω στα Μελίσσια σε μια ομάδα 1 χρόνο και έχω πάρει 2 χρυσά μετάλλια σε τουρνουά. Το μπάσκετ μου προσφέρει ευχαρίστηση και γυμναστική. Θα ήθελα να το ακολουθήσω και επαγγελματικά αν μου δοθεί η ευκαιρία. Σίγουρα θα πρότεινα και σε άλλους να ασχοληθούν με αυτό!»

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΤΟΣ-ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ: «Ασχολούμαι με το μπάσκετ εδώ και δυο χρόνια (ο πρώτος) και εγώ εδώ και έξι χρόνια (ο δεύτερος) και είμαστε στην ίδια ομάδα στην Πεύκη. Μας κέρδισε το μπάσκετ και όχι το ποδόσφαιρο. Όπως όλα τα αθλήματα το μπάσκετ προσφέρει ομαδικότητα, συνεργασία με άλλα άτομα και σε μαθαίνει να σκέφτεσαι και να γίνεσαι πιο έξυπνος. Δηλαδή δεν είναι απλά να πιάνεις τη μπάλα και να πηγαίνεις να βάζεις καλάθι, πρέπει να σκέφτεσαι τι συμφέρει την ομάδα εκείνη τη στιγμή! Θα συνεχίσουμε το μπάσκετ και αν μας δοθεί η ευκαιρία να το ακολουθήσουμε και επαγγελματικά, εννοείται πως θα το κάνουμε!»

ΘΑΝΑΣΗΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΣ: «Είχα ασχοληθεί με το τένις για περίπου 3-4 χρόνια και είχα πάει σε ένα πρωτάθλημα με την ομάδα μου και έχασα στους προημιτελικούς. Επίσης και με την κολύμβηση (μέχρι τη ΣΤ’ Δημοτικού) όπου είχα πάρει αρκετά μετάλλια, με το ποδόσφαιρο (3-4 χρόνια), και το μπάσκετ με το οποίο ασχολούμαι ακόμα, γιατί αυτό είναι πιο ομαδικό άθλημα από τα υπόλοιπα και μπορείς πιο εύκολα – πιστεύω- να το ακολουθούσης επαγγελματικά σε σχέση με τα αλλά. Είμαι στη Νίκη Αμαρουσίου και παίζω εκεί ως σέντερ και μέχρι στιγμής είμαστε πρώτοι, ενώ παίζουμε με κάποιες καλές ομάδες, όπως ο παναθηναϊκός κ.ά.  Έχουμε πάρει ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο στο Ε.Σ.Κ.Α. και φέτος θα πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα που είναι στους under 20. Πιστεύω πως κάθε άθλημα έχει δυσκολίες, αλλά νομίζω πως το μπάσκετ έχει περισσότερες, γιατί με το κάθε άγγιγμα μπορεί ο αντίπαλος να πάρει φάουλ και πρέπει να θυμάσαι απ’ έξω συστήματα κ.τ.λ. Θα πρότεινα σε  κάποιον να ασχοληθεί με αυτό γιατί μέσω αυτού μαθαίνεις καινούρια πράγματα, κάνεις νέες παρέες και φίλους κ. ά.»

Ανώνυμος/-η: «Ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο 7 χρόνια. Έχω κερδίσει 4 κύπελα Αθηνών, 2 μικρο-τουρνουά πασχαλινά και μια προεπιλογή στη Μικτή Αθηνών. Παίζω σε μια ομάδα στην Πεύκη, ήμουν προεπιλογή του Ολυμπιακού και όπως είπα και πριν προεπιλογή της Μικτής. Κάνω προπονήσεις 3 φορές την εβδομάδα για 3 ώρες. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που σου προσφέρει τα πάντα, χαρά, λύπη και γενικά ανάμεικτα συναισθήματα. Σίγουρα θα πρότεινα στον οποιονδήποτε να ασχοληθεί με αυτό γιατί είναι ό,τι καλύτερο στον κόσμο!»

ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗ: «Ασχολούμαι με τον αθλητισμό και τη μουσική, κάνω στίβο εδώ και 4 χρόνια, μαθήματα πιάνου 10 και φλάουτου 6. Ήμουν  μέλος και στη χορωδία του Μουσικού Σχολείου με την οποία είχαμε βγει πρώτοι στο εξωτερικό. Νιώθω ευχαρίστηση όταν αθλούμαι και παίζω μουσική και μου είναι δύσκολο να τα συνδυάζω με το σχολείο, αλλά με το σωστό πρόγραμμα μπορώ. Θα συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτά ακόμα και στη Γ’ Λυκείου. Επίσης θα ήθελα να τα ακολουθήσω επαγγελματικά, αλλά θα ήθελα και να σπουδάσω»

ΜΑΡΙΑ ΚΟΝΙΑΒΙΤΗ: « Φέτος ξεκίνησα να κάνω στίβο, βέβαια το έψαχνα πολύ καιρό. Ξεκίνησα στίβο, γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρον και ήθελα να το δοκιμάσω. Δε θα ήθελα να το συνεχίσω επαγγελματικά, αλλά σίγουρα θα το συνεχίσω ως χόμπι. Είμαι στην ομάδα Κάλλιστος στο Ο.Α.Κ.Α. και κάνω άλμα εις μήκος, άλμα επί κοντώ και τρέξιμο. Είχα κάνει αγώνες στο Ο.Α.Κ.Α. το Δεκέμβριο και είχα πάρει  μετάλλιο. Γενικά ο στίβος είναι ένα άθλημα που σου δίνει ενέργεια και αντοχή και θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα!»

ΝΑΤΑΛΙΑ ΡΑΠΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: «Ασχολούμαι με τη συγχρονισμένη κολύμβηση περίπου 4 χρόνια. Έχω συμμετάσχει σε πολλά πρωταθλήματα κυρίως με φιγούρες και με ομαδικά. Δεν έχω πάρει κάποια διάκριση γιατί δεν είμαι solo, αλλά συμμετέχω με την ομάδα μου στους διαγωνισμούς. Η συγχρονισμένη κολύμβηση μου προσφέρει ψυχική ευεξία, σωματική ανάπτυξη και υγεία. Με ηρεμεί και γενικά είναι ένα άθλημα που σε απαλλάσσει από την αγχωτική καθημερινότητα. Επίσης μέσω αυτού συναναστρέφεσαι με νέους ανθρώπους, κάνεις νέες φιλίες και μαθαίνεις το «ευ αγωνίζεσθαι». Θα πρότεινα στον καθένα να ασχοληθεί με αυτό, γιατί είναι από τους καλύτερους τρόπους εκγύμνασης. Απαιτεί όμως υπερβολική αντοχή και πρέπει να είσαι πολύ αποφασισμένος για να το κάνεις, διότι θέλει 3 ώρες προπόνηση καθημερινώς και είναι παρά πολύ πιεστικό. Δε νομίζω ότι θα το ακολουθήσω επαγγελματικά, επειδή έχω κάποιους στόχους, αλλά σκέφτομαι να πηγαίνω για συντήρηση πιο πολύ»

ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: «Δεν μπορώ να πω πότε ακριβώς άρχισα να ασχολούμαι με το ποδήλατο. Είναι μια προέκταση του εαυτού μου. Όσο με θυμάμαι, θυμάμαι και το ποδήλατο στη ζωή μου. Με κατασκευές και αναπαλαιώσεις ασχολούμαι 4,5 χρόνια, ήδη δηλαδή έχω αρχίσει να ασχολούμαι σχεδόν επαγγελματικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει κάτι επίσημο. Παλαιότερα, βέβαια, είχα συμμετάσχει σε διάφορες εθελοντικές οργανώσεις, αν και πλέον δεν έχω χρόνο λόγω του φροντιστηρίου. Με κάθε ευκαιρία ετοιμάζω διάφορα project-οργανώσεις, όπως το tweedrun στις Σπέτσες και κάνω αναπαλαιώσεις για γνωστούς και φίλους. Για ‘μένα το ποδήλατο είναι ένα είδος ελευθερίας, με βοηθάει να ξεφύγω από το άγχος της καθημερινότητας και γενικότερα κυκλοφορώ με αυτό ακόμη και αν πρόκειται να πάω στο φροντιστήριο ή στο σχολείο. Θα πρότεινα στον καθένα να ασχοληθεί με την ποδηλασία, διότι το ποδήλατο μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο ψυχαγωγίας που χρησιμοποιώντας το ο καθένας έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει την Αθήνα, να τη δει από μια άλλη οπτική γωνία καθώς και να βρει την ουσία στην απρόσωπη αυτή πόλη. Υπάρχουν βέβαια αρκετοί κίνδυνοι, ιδίως όσον αφορά τις μηχανές και τους οδηγούς αυτοκινήτων μιας και δεν υπάρχουν παντού ποδηλατοδρόμοι στην Αθήνα. Επίσης, δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι για στάθμευση. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι έχει βελτιωθεί η κατάσταση μιας και οι οδηγοί έχουν αποκτήσει συνείδηση της κυκλοφορίας των ποδηλάτων στους δρόμους»