Μετά το Γυμνάσιο όλοι διαλέγουν μια κατεύθυνση. Ο ένας θα
πάει σε Γενικό Λύκειο ή ΕΠΑ.Λ., ενώ ο άλλος θα πάει να δουλέψει με κάποιον
συγγενή, ο οποίος υπόσχεται δουλειά. Οι περισσότεροι όμως θα πάνε τελικά στο
Γενικό Λύκειο.
Τώρα πια δεν έχεις αυτήν την ανυπομονησία και τη θέληση να πας στο Λύκειο, όπως είχες
με το Γυμνάσιο. Ξέρεις ότι θα είναι απλά, άλλη μια αλλαγή… Και σκέφτεσαι:
«μαύρο φίδι που μ’ έφαγε», αν είναι τόσο μεγάλη η αλλαγή, όπως ήταν
στο γυμνάσιο… Και σιγά-σιγά το καταλαβαίνεις… Νέα παιδιά έρχονται,
σας χωρίζουν ξανά σε τμήματα, κάποιοι
μεγαλύτεροι που τους θυμάσαι από το γυμνάσιο, … Μόλις περάσουν οι πρώτες μέρες
νιώθεις ήδη πιο άνετα. Αρχίζεις να μαθαίνεις τους καθηγητές, ξαναβρίσκεις τις
φιλίες σου και χαίρεσαι γιατί λες: «Εντάξει δεν είναι και τόσο χάλια…».
Όμως, πέφτεις απότομα. Ξαφνικά αρχίζουν τα μαθήματα. Σου
κακοφαίνεται, γιατί σου άρεσε που συστηνόσασταν στην αρχή με τους καθηγητές και
δεν κάνατε μάθημα. Τώρα αρχίζουν τα
δύσκολα. Θέλει διάβασμα. Και τότε είναι που γράφεσαι φροντιστήριο και τα
«χάνεις». Ξαφνικά κάνεις εφτάωρα –από τα πεντάωρα που έκανες στις αρχές- και
μετά πας φροντιστήριο. Έχεις δύο-τέσσερις ώρες μαθήματα -σχεδόν καθημερινά
χώρια τις Κυριακές που γράφεις διαγωνίσματα… Και αφού τελειώσεις το
φροντιστήριο γυρίζεις και διαβάζεις για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας. Το
πρόγραμμα φαίνεται βουνό και αφόρητο. Η διαφορά του ελεύθερου χρόνου που είχες
κάποτε σε σχέση με αυτή που έχεις τώρα είναι τεράστια. Παλιά στο γυμνάσιο
νόμιζες ότι τα Αγγλικά που είχες δυο φορές την εβδομάδα σου «έτρωγαν» το χρόνο.
Τώρα ξέρεις πραγματικά τι σημαίνει απώλεια χρόνου. Όλη αυτή η αλλαγή, φυσικά
και έχει επιπτώσεις στην ψυχολογία σου. Στους πρώτους 2-3 μήνες θα έχεις πολλά
νεύρα. Όλα θα σου φταίνε. Αυτά γίνονται εξαιτίας της πίεσης που δέχεσαι. Θα
αργήσεις να το συνηθίσεις. Αυτή η απότομη απώλεια χρόνου (ακόμα και τα
Σαββατοκύριακα) θα σε ενοχλεί για αρκετό καιρό. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις όμως
είναι ότι αυτό σε αλλάζει ψυχολογικά. Σε κάνει πιο ώριμο και αποκτάς ευθύνες.
Εσύ δεν είσαι σε θέση να το παρατηρήσεις, το μόνο που βλέπεις είναι η Οδύσσεια
που περνάς και –τουλάχιστον στην αρχή- φρικάρεις.
 |
| Γεωργιάδη Μ. |
Βέβαια να λέμε και «του στραβού το δίκιο», κάποια πράγματα
είναι καλύτερα από το Γυμνάσιο. Οι καθηγητές δε σε «πλακώνουν» με 5 ασκήσεις ο
καθένας κάθε μέρα… Είναι πιο λογικοί, καταλαβαίνουν ότι ο μαθητής απέναντι τους
είναι ήδη πολύ φορτωμένος με τα φροντιστήρια και τις υποχρεώσεις του και ότι
δεν θα αντέξει επιπλέον βάρος. Αρκούνται στην ουσία, δηλαδή να καταλάβεις το
μάθημα και να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε αυτό. Και φυσικά κάποιοι καθηγητές
είναι καλύτεροι από άλλους, άλλοι βέβαια θα σου «βγάλουν το λάδι» ! Δεν μπορείς
να τα έχεις όλα. Θα θέλουν να διαβάσεις 5-8 σελίδες σε μία μέρα και μετά θα σου
βάλουν και test να δουν αν πρόλαβες να τα διαβάσεις.
Τα περίμενες κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Θα ‘θελες να μην
υπήρχαν τέτοιοι καθηγητές και να ήταν μικρότερη και πιο κατανοητή η ύλη σε
κάποια μαθήματα και κυρίως περισσότερο χρόνο. Ευτυχώς, οι σχέσεις
καθηγητή-μαθητή είναι σχετικά καλύτερες από το γυμνάσιο, αλλά μερικοί καθηγητές
δεν δείχνουν τόση κατανόηση. Κι αυτό μακάρι να μπορούσε να αλλάξει, σε αυτό
όμως πρέπει να κάνει προσπάθεια όχι μόνο ο καθηγητής αλλά και οι μαθητές.
Πιθανότατα βέβαια αυτό που θα σε πειράξει κυρίως είναι ο χρόνος. Γιατί; Διότι
περνάει μια εβδομάδα μαθημάτων και φτάνει η Κυριακή απόγευμα που την έχεις
ελεύθερη. Και λες: «Πότε πέρασε το Σ/Κ;». Και δε ξέρεις τι να «πρωτοκάνεις»… θα
σερφάρεις στο διαδίκτυο; Θα βγεις με φίλους για καφέ ή για βόλτα; Θα παίξεις
μπάλα; Ή θα βγεις έξω να κάνεις ποδήλατο με την ησυχία σου; … Έτσι είναι το
Λύκειο… σου λένε ΟΛΟΙ με τους οποίους συζητάς αυτό το θέμα.
Ας μην υπερβάλλουμε όμως, υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Απλώς σε
σχέση με το Γυμνάσιο είναι ελάχιστος έως μηδαμινός.
Δεληγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου