Χρύσα Κατσαρίνη

-Πες μου γενικά για τη παιδική σου ηλικία, πού γεννήθηκες, πώς ήταν το λύκειο για σένα, θέλεις να το θυμάσαι;

-Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Καβάλα μέχρι τα 18 μου. Τότε πήγα στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω διαιτολογία, την οποία και τελείωσα στα 4 χρόνια. Γενικά, η αλήθεια είναι πως δεν ήταν από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Οι άνθρωποι  που μου λένε: “Πο πο μακάρι να γύριζα πίσω στο λύκειο!” μου βγάζουν μία στεναχώρια, γιατί αν το highlight της ζωής σου ήταν στα 18 σου μάλλον κάτι δεν πάει καλά... Για μένα πιστεύω πως το  highlight της ζωής μου δεν έχει έρθει ακόμα, προσπαθώ συνεχώς να πηγαίνω προς κάτι καλύτερο. Ναι, όντως τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν υπέροχα αλλά αυτό που ζω τώρα είναι ακόμη καλύτερο. Θέλω να φτιάχνω τη ζωή μου όσο το δυνατόν καλύτερα, δεν θέλω να αναπολώ κάτι παλιό σαν να ήταν το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί. Και σίγουρα αυτό δεν ήταν το λύκειο. Αντιμετώπιζα τρομερό bullying, με έδερναν στο γυμνάσιο, πιο συγκεκριμένα μία κοπέλα, η Βαρβάρα την οποία την έχω αναφέρει και σε κάποιο βίντεο , έκανε καράτε, ήταν από αυτές τις κοπέλες. Έχω όμορφες στιγμές να θυμάμαι, έχω διατηρήσει κάποιους φίλους ακόμα αλλά δεν ήταν και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.

-Ποιά ήταν η σχέση σου με  τους γονείς σου;

-Η μητέρα μου με μεγάλωσε μόνη της, οπότε ήταν και μητέρα και πατέρας για μένα. Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος που κάνει τη ζωή του, δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε. Η μητέρα μου στάθηκε βράχος σε όλη τη διάρκεια της πορείας μου και παρόλο που το να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη σου, και σε σχετικά δύσκολες οικονομικές συνθήκες και στην Καβάλα είναι δύσκολο, δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα! Δούλευα κι εγώ όσο μπορούσα όταν ήμουν φοιτήτρια αλλά αυτή με σπούδασε και όχι μόνο τη σχολή διαιτολογίας αλλά και τα δύο χρόνια της δραματικής σχολής του Ανδρέα Βουτσινά, στην οποία μπήκα με υποτροφία τον πρώτο χρόνο. Με στήριξε σε κάθε μου όνειρο, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι καλύτερο σε γονιό. Είμαι πολύ περήφανη για τη μητέρα μου!

-Γιατί ολοκλήρωσες τις σπουδές σου στη διαιτολογία;

-Για να έχω ένα πτυχίο και εγώ και η μαμά μου, η οποία το έχει κρεμάσει πάνω από το κρεβάτι  μου στην Καβάλα και το δείχνει στο κόσμο. Είναι ένα πτυχίο το οποίο δεν θα το χρησιμοποιήσω ποτέ στη ζωή μου… ελπίζω.

-Από πού αντλείς το υλικό για τα κείμενα σου;

-Από την καθημερινότητά μου, από πράγματα που μου συμβαίνουν κάθε μέρα.

-Από αυτά που σε εκνευρίζουν, ίσως;

-Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις για κάτι που έχεις πολύ πιο έντονο συναίσθημα, είτε αυτό είναι νεύρα, θυμός ή απογοήτευση. Τα αρνητικά συναισθήματα γενικώς είναι πιο έντονα και πιο εύκολα για να γράψεις. Ενώ αν γράψω για κάτι που αγαπώ πραγματικά είναι πιο δύσκολο να βγει αστείο.

-Κάθε πόσο γράφεις καινούρια κείμενα; Γράφεις διαφορετικό για κάθε παράσταση; Πόσο δύσκολο είναι;

-Προσπαθώ να γράφω συχνά κείμενα αλλά είναι πολύ δύσκολο να ανανεώνεις τα κείμενά σου. Μπορείς να κάνεις μία μικρή συρραφή κείμενων αν σου αρέσει κάποιο πάρα πολύ ή αν ξαναπαίζεις σε ένα μαγαζί προσπαθείς να μην πεις το ίδιο κείμενο με τη προηγούμενη φορά, αν ξέρεις ότι μαζεύεται ο ίδιος κόσμος. Βέβαια εξαρτάται και πόση ώρα θα παίξεις. Όλα παίζουν ρόλο.

-Ποιος είναι ο σκοπός αυτή τη στιγμή για εσάς τους stand-up comedians; Να δημιουργηθεί ένα σταθερό κοινό ή να γίνει το stand-up ευρέως γνωστό;

-Κοίτα αν μαθευτεί θα δημιουργηθεί και το σταθερό κοινό έτσι πάει συνήθως, ήδη διευρύνεται και ο κόσμος που το παρακολουθεί και οι κωμικοί που παίζουν. Έχουν δημιουργηθεί τα Athens Open Mike Festival. Είναι μια σελίδα στο facebook στην οποία μπαίνεις, γράφεσαι και μπορείς να στείλεις ότι θέλεις να συμμετέχεις ως κωμικός. Κι έτσι σιγά-σιγά ζωντανεύει και κινείται και δημιουργεί σταθερό κοινό.

-Εκτός από το «Άουτς» που έκανες, κάνεις άλλα γυρίσματα αυτή τη στιγμή;

-Μου κάνει τρομερή εντύπωση που έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που έκανα το «Άουτς» και ακόμα με ρωτάνε πότε θα ξαναξεκινήσω. Είχα μια ιδέα και τώρα είμαστε στη διαδικασία γυρισμάτων. Θα είναι βίντεο-συνέντευξη με κόσμο που δεν γνωρίζω ενώ είμαι μεθυσμένη. Είναι ηλίθιες ερωτήσεις και οι απαντήσεις είναι απλά διαμάντια… 

- Πετάς κάποια απ’ τα κείμενά σου;

-Πετάω τα εννέα δέκατα των κειμένων που γράφω. Λέγοντας πετάω εννοώ ότι δεν τα χρησιμοποιώ. Θα τα γράψω και θα τα αφήσω στην άκρη. Ας πούμε είχα μια ιδέα πριν δυο χρόνια και τότε πέθαινε κάθε φορά που το έλεγα. Τώρα που το ξαναέγραψα, βγάζει γέλιο, γιατί έχω άλλη οπτική πάνω σε αυτό.

- Αν είχες μεγαλώσει διαφορετικά νομίζεις ότι δεν θα είχες καταλήξει εδώ;

- Ναι πιστεύω πως αν είχα άλλες εμπειρίες και είχα μεγαλώσει διαφορετικά δεν θα ασχολούμουν με το stand-up. Γιατί όλα, ό,τι ζούμε μας καθορίζουν ως ανθρώπους και αλλάζουν τη ζωή μας. Στη πραγματικότητα δεν ξέρω τι θα γινόταν αν μεγάλωνα διαφορετικά. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να το κάνει ο καθένας γιατί αν μπορούσε να το κάνει ο καθένας θα το έκαναν όλοι γιατί είναι μια γαμάτη δουλειά και την αγαπάω πολύ!!! Νομίζω στον καθένα θα άρεσε να κάνει τον κόσμο να γελάει. Μερικοί νομίζουν ότι είμαστε σαν τη ψυχή της παρέας αλλά δεν έχει καμία σχέση. Σημασία έχει να κάνεις τους ξένους να γελάνε. Εκεί διαφέρει.

-Κατά πόσο σε έχουν επηρεάσει τα στερεότυπα της κοινωνίας;

- Είμαι πολύ κοντά στα τριάντα δεν είμαι ούτε ως ιδέα κοντά στο γάμο ή τα παιδιά. Κάνω μία δουλειά που δεν μου παρέχει καμία ασφάλεια οικονομική είτε γιατρούς ή οτιδήποτε. Είμαι κόντρα σε όλα τα μικροαστικά κατάλοιπα. Σίγουρα βοήθησε η μητέρα μου σε αυτό. Κι αυτή πήγε κόντρα στα δικά της μικροαστικά κατάλοιπα για να δεχτεί αυτό που κάνω, γιατί πλέον δεν το δέχεται απλώς, αλλά είναι και πολύ περήφανη. Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν και θα με επηρεάζουν γιατί μέσα σε αυτά μεγάλωσα. Έχουν εμποτιστεί μέσα στο μυαλό και τη ψυχή μας.  Απλά δεν είμαι ένα αξιόλογο παράδειγμα για τη κοινωνία. Και χαίρομαι γι’ αυτό!

- Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πιο δύσκολες πλέον;

-Πολύ δύσκολες γιατί πλέον έχουμε πάρα πολλές επιλογές και αυτό πάντα πάντα πάντα δυσκολεύει τα πράγματα. Δηλαδή παλιά έμενες σε ένα χωριό και είχες να επιλέξεις ανάμεσα σε τέσσερις άντρες, που ήταν ελεύθεροι. Από αυτούς τους τέσσερις διάλεγες αυτόν που θεωρείς ότι είναι πιο κοντά σε αυτό που σου αρέσει και κατέληγες. Βέβαια έτρωγαν και ξύλο οι γυναίκες οπότε δεν λέω ότι ήταν καλά τότε. Απλά λέω ότι είναι πιο δύσκολο τώρα να διαλέξεις κάτι που σου αρέσει, αλλά είναι πιο εύκολο να φύγεις από μία σχέση. Πιο δύσκολα παλεύεις για μία σχέση, παλεύεις λιγότερο. Κάποτε πάλευαν πολύ για να κρατήσουν τις σχέσεις τους. Ίσως για το τι θα πει ο κόσμος που είναι στενάχωρο, αλλά τώρα πια δεν το παλεύουμε ούτε για τα ιδανικά μας.

-Πού βρισκόσουν το 2008 που ξεκίνησε η οικονομική κρίση;

- Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή της διαιτολογίας και ξεκινούσα τη δραματική σχολή.

- Άρα η κρίση σε βρήκε στο πιο δημιουργικό σημείο; Αυτό σε περιόρισε αρκετά; Σε περιορίζει ακόμα;

-Γενικά είμαι μαζόχτρα που λέει και η μαμά μου, δεν ξοδεύω εύκολα λεφτά, όχι από τσιγκουνιά, για μένα δεν ξοδεύω, για τους άλλους δεν έχω πρόβλημα, κεράσματα και τέτοια. Δεν μου αρέσουν τα ψώνια καθόλου, η μάνα μου έχει αγανακτήσει γιατί αυτή τα λατρεύει ενώ εγώ τα σιχαίνομαι. Δεν βγαίνω έξω πέρα από τις παραστάσεις. Είμαι του σπιτιού οπότε δεν πολυξοδεύω. Οπότε δεν άλλαξα τον τρόπο ζωής μου. Αλλά με επηρέασε γιατί δεν μπορώ να κάνω πράγματα που πραγματικά θέλω. Δηλαδή κάποτε μπορούσα να μαζέψω  χρήματα για ένα ταξίδι αλλά τώρα τα έξοδα είναι πολύ μεγαλύτερα, και ζω μόνη μου. Ουσιαστικά περιορίζεται ο καθένας για μια καλύτερη ζωή.

-Έχεις πάει στο εξωτερικό; Θα ήθελες να μένεις στο εξωτερικό;

-Έχω πάει σε πολλές χώρες του εξωτερικού και θέλω πάρα πολύ να φύγω αλλά πάρα πολύ!

-Μπορείς να κάνεις stand-up στο εξωτερικό;

-Ναι, σε αγγλόφωνες χώρες.

-Ιδανικά θα ήθελες να σε πάρει η Κ. Βρανά από το χέρι και να σε πάει στην Αγγλία;

- Ιδανικά το συζητάμε. Η Κατερίνα λατρεύει αυτό που κάνει και γι’ αυτό είναι και καλή σε αυτό. Έχει ζήσει στο εξωτερικό, έχει εμπειρία, και γι’ αυτό είναι πιο σίγουρη στο εξωτερικό. Εγώ είμαι πιο μαζεμένη και πιο φοβισμένη. Μόνο μία φορά έχω παίξει στα αγγλικά. Είναι μία άλλη άνεση να μιλάς τη δική σου γλώσσα πάνω στη σκηνή διότι ό,τι κι αν συμβεί μπορείς να το διαχειριστείς ενώ αν μιλάς μία άλλη γλώσσα όλα είναι απρόβλεπτα. Αλλά δεν με φοβίζει τόσο ώστε να μην το κάνω! Δηλαδή αν η Κ. Βρανά με πάρει από το χέρι, εγώ φεύγω τώρα και πάμε, δεν έχω κανένα πρόβλημα!

Δήμητρα Κακουριώτη