Η Αρπαγή της ωραίας Νικολέτας

Μια Δευτέρα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, μην έχοντας την απαραίτητη όρεξη για μάθημα, αποφασίζουμε να μείνουμε έξω και να παραγγείλουμε από την Νικολέτα τον κλασσικό μας καφέ, έναν διπλό ελληνικό. όμως προς μεγάλη μας έκπληξη η Νικολέτα για πρώτη φορά έλειπε. Δεν είχε αργήσει, δεν ήταν άρρωστη, δεν είχε πάει να σερβίρει τους καθηγητές, είχε πάθει κάτι χειρότερο: ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΦΑΕΙ ΕΝΑΣ ΔΡΑΚΟΣ. Το θέμα είναι πως τον δράκο αυτό εμείς τον φέραμε στο σχολείο μας . Ο δράκος αυτός δεν είναι άλλος παρά μεγάλες αλυσίδες, όπως ο “Βενέτης” και τα “Coffee Island”, τα οποία οι μαθητές προτίμησαν απερίσκεπτα, θεωρώντας πως έτσι λαμβάνουν καλύτερο προϊόν, δίχως να αναλογιστούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Τώρα η Νικολέτα έχει φύγει και άλλη μία θέση εργασίας θυσιάστηκε στο Μόλλωχ των εταιρειών Λεβιάθαν. Τι όμως είχε η Νικολέτα που δεν είχαν οι υπόλοιποι;

Γεωργιάδη Μ.

Η Νικολέτα ήταν κάτι παραπάνω από βολική. Αρχικά ήταν δίπλα μας, δεν την ένοιαζε καθόλου γιατί καθόμασταν έξω, μας έφτιαχνε τον καφέ μας και αν δεν είχαμε τα χρήματα έδειχνε κατανόηση σε καιρούς κρίσης. Οι τιμές ήταν προσιτές, τα προϊόντα δεν ήταν πάντα τα καλύτερα, αλλά έβαζε πάντα την δική της πινελιά, που τους έδινε έναν τόνο ιδιαιτερότητας. Συνοψίζοντας, ήταν πάντοτε εκεί για ‘μας, πότε πεινασμένοι, διψασμένοι ή κουρασμένοι δίχως να νοιάζεται τόσο για το πότε θα της φέρουμε τα λεφτά. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως μια σχέση φιλίας και συντροφικότητας μεταξύ μαθητών και κυλικείου. Αυτήν την σχέση βέβαια ως μαθητές την θεωρήσαμε δεδομένη και δεν την εκτιμήσαμε ιδιαίτερα μέχρι που την χάσαμε.

Την κύρια ευθύνη για τον χαμό αυτό, δεν την φέρνει τόσο ο αδίστακτος δράκος όσο εμείς οι μαθητές ως οι αδαείς έκτροφοί του. Επιλέγαμε τα προϊόντα που μας προσέφερε, διότι νομίζαμε ότι ήταν καλύτερα, αφού έφεραν λογότυπο διάσημου εταιρικού παράγοντα. Τα προϊόντα αυτά άλλο παρά καλύτερα, ίσα-ίσα ήταν ακριβότερα, αλλά ήταν αρκετά για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας, ως απαιτητικοί καταναλωτές. Το σχολείο βέβαια είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας έχοντας ως αποτέλεσμα να έχει τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά της. Τόσες πολλές μικρές επιχειρήσεις χάνονται, διότι απερίσκεπτοι καταναλωτές, υποστηρίζουν ότι τους υποβάλλει η διαφημιστική βιομηχανία, έχοντας δήθεν καλύτερη ποιότητα. Στο αέναο υλικό κυνήγι αυτής της ποιοτικής χίμαιρας, οι αληθινές απώλειες είμαστε εμείς οι άνθρωποι, που καταστρέφουμε τον εαυτό μας, χωρίς να αναλογιστούμε για άλλη μια φορά, τι προκαλούμε με τις πράξεις μας. 

Σίγουρα αυτό που συνέβη μας έκανε μεγάλη έκπληξη. Όχι τόσο γιατί έφυγε η Νικολέτα, αλλά γιατί εμείς, ήμασταν ταυτόχρονα πιστοί πελάτες, αλλά και διπρόσωποι καταναλωτές. Όλοι –πιστεύω- νιώθουμε ενοχές λίγο πολύ για αυτό το πράγμα, από τον πιο τακτικό πελάτη, μέχρι εκείνο το παιδί που πήρε μια φορά νερό, ίσα-ίσα για να ξεδιψάσει, ίσως και λίγη ντροπή, λίγη εμπάθεια. Είναι τραγικό, το πως εμείς οι μαθητές, ενώ είχαμε την δυνατότητα να κρατήσουμε το κυλικείο μας, αδιαφορήσαμε και το αφήσαμε στη μοίρα του. Πως γίνεται κάτι το οποίο θεωρούμε δεδομένο, να είναι τόσο εύθραυστο και ευαίσθητο στα χέρια της μαθητικής θέλησης, που από ό,τι φαίνεται, είναι αδύναμη  να διατηρήσει κάτι δικό της. Τελικά εμείς οι άνθρωποι πάνω στην παντοδυναμία μας, γινόμαστε ανίκανοι να διατηρήσουμε κάτι δικό μας.

Γιώργος Βλαχοδημητρόπουλος

Δημήτρης Μπότσας