ΜΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΔΥΟ ΠΑΙΔΕΙΕΣ…

Στο ερώτημα «Δημόσιο ή Ιδιωτικό» η πλειοψηφία των γονιών θα απαντούσε «Αν μπορούσαμε ιδιωτικό» ή «Δημόσιο με τα “καλά” του ιδιωτικού». Δεν είναι περίεργο. Τα πλεονεκτήματα του να φοιτά κανείς στο ιδιωτικό είναι αναμφισβήτητα περισσότερα από τη φοίτηση σε ένα δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Περισσότερες ώρες μαθημάτων, προσεγμένο περιβάλλον, ασφάλεια, οργάνωση, ένδειξη πραγματικού ενδιαφέροντος από τους καθηγητές. Όλα τα παραπάνω φυσικά με το αζημίωτο κάτι το οποίο εναντιώνεται στον θεσμό της “δωρεάν παιδείας”.

Γιατί όμως κάποιος να επιλέξει την ιδιωτική εκπαίδευση έναντι της δημόσιας;

Ο Χρήστος και ο Θανάσης αποφάσισαν, στην τελευταία τάξη του Λυκείου, να φοιτήσουν σε ένα ιδιωτικό σχολείο της πόλης τους με προοπτική μια καλύτερη εκπαίδευση. Όντας όλα τα προηγούμενα χρόνια μαθητές δημοσίων μπορούν να διακρίνουν εκ του μέσου τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των δυο “σχολείων”. Για αρχή ας ακούσουμε την ως τώρα εμπειρία τους στο νέο σχολείο:

«Οι καθηγητές στο καινούριο σχολείο είναι πιο κοντά στους μαθητές, μιλάνε μαζί μας για διάφορα θέματα και δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον προς το πρόσωπό μας. Νοιάζονται για το μέλλον μας, την πρόοδό μας και με συστηματική συνεργασία με τους γονείς επιδιώκουν την βελτίωσή μας. Εκτός αυτού αξιολογούνται και ελέγχονται σε συχνή βάση και συνεπώς είναι προσεκτικοί με τη συμπεριφορά τους στη σχολική αίθουσα. Η ώρα στο ιδιωτικό περνάει πιο “κατατοπιστικά”. Δηλαδή, μιλώντας για την Τρίτη λυκείου, δεν υπάρχουν κενά καθηγητών, ώστε οι μαθητές να φεύγουν νωρίτερα από το σχολείο ούτε και … ατιμώρητος «χαβαλές»* μέσα στην τάξη. Όλοι έχουμε έναν τελικό στόχο τον οποίο θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων. Δεν υπάρχουν «κοπάνες»** για καφέ, ούτε φωτογραφήσεις μαθητών στο διάλλειμα! Εκτός αυτών το ιδιωτικό σου παρέχει και την δυνατότητα διασυνδέσεων με σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού κάτι που φαντάζει ουτοπική δραστηριότητα για το δημόσιο σχολείο. Επιπλέον, οι εγκαταστάσεις είναι αρκετά καλές και υπάρχει επαρκής υλικοτεχνική υποδομή που βελτιώνει τη διδασκαλία των μαθημάτων και των άλλων δραστηριοτήτων. Τέλος, στο ιδιωτικό είμαστε υποχρεωμένοι να αγοράσουμε τα βιβλία πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς ενώ στο δημόσιο σχολείο έρχονταν με.. βάρδιες, τα μισά στην αρχή της σχολικής χρονιάς, τα υπόλοιπα τα Χριστούγεννα. Μεγάλη διαφορά οργάνωσης μεταξύ των δύο σχολείων».

Και ερχόμαστε στην πραγματικότητα των δημοσίων σχολείων. Μια πραγματικότητα, η οποία θα πρέπει επειγόντως να αλλάξει. Ένα απόλυτο χάος. Ανοργάνωτες ώρες μαθημάτων, ακάλυπτες θέσεις καθηγητών στα σχολεία, έλλειψη ειδικοτήτων στα Επαγγελματικά Λύκεια. Απερίγραπτες καταστάσεις … και εμείς οι απλοί μαθητές της Τρίτης Λυκείου ζητάμε να έχουμε καθηγητή Οικονομίας στο μάθημα που θα το δώσουμε πανελλαδικά;

«Προς το παρόν δεν μπορούμε να στείλουμε», είναι η συνεχής απάντηση του Υπουργείου Παιδείας. Μα, αυτό είναι το πρόβλημα! Άνθρωποι για να καλύψουν αυτές τις θέσεις υπάρχουν, οργάνωση δεν υπάρχει! Ή μάλλον να πω, θέληση δεν υπάρχει; Ας το πω… όλα αυτά τα χρόνια της εμπειρίας μου στο δημόσιο σχολείο ελάχιστοι ήταν οι καθηγητές που έμπαιναν στην τάξη για να μας διδάξουν, να μας μεταδώσουν τις γνώσεις τους. Οι υπόλοιποι απλά εργάζονταν για να σχολάσουν και να γυρίσουν σπίτι τους. Δεν τους κατηγορώ, φυσικά και είναι δύσκολο το έργο τους: να έχεις να αντιμετωπίσεις τριάντα εφήβους ο καθένας με τις αντιρρήσεις του. Από την στιγμή όμως που βρίσκονται σε αυτή τη θέση οικιοθελώς ας διεκπεραιώσουν αποτελεσματικά τα καθήκοντά τους. Μπορούν! Σίγουρα μπορούν. Έτσι και εμείς δεν θα χρειαζόμασταν την παράλληλη παιδεία, γνωστή ως φροντιστήριο, να μας υποστηρίζει στον αγώνα της Τρίτης Λυκείου. Θα είχαμε την δωρεάν παιδεία με το μέρος μας. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν πραγματικά πολύ αξιόλογοι και διαβασμένοι καθηγητές στα δημόσια σχολεία, πολύ ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί που δίνουν χρήματα ακόμα και από τον μισθό τους για να δώσουν αυτό το κάτι παραπάνω που λέει η ψυχούλα τους.

Γιατί λοιπόν τα ιδιωτικά να έχουν τόσα παραπάνω πλεονεκτήματα από τα δημόσια; Το ίδιο πρόγραμμα σπουδών δεν ακολουθούν; Τα παιδιά, Ελληνική παιδεία δεν παίρνουν από τους καθηγητές τους;

Όπως είναι φανερό οι διαφορές δεν είναι ανυπέρβλητες, αντίθετα, με κατάλληλη οργάνωση του δημόσιου σχολείου μπορούν σχετικά εύκολα να ξεπεραστούν. Γι’ αυτό θα ξαναπώ το εξής: Οι άνθρωποι υπάρχουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι οργάνωση και όρεξη για μάθηση. Και φυσικά λεφτά, τα οποία… υπάρχουν;! Κατά τη γνώμη μου απαιτείται να υπάρχουν λεφτά, γιατί η εκπαίδευση είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μείνει ανέγγιχτο στην ελληνική κοινωνία!

*χαβαλές: μαθητές που κάνουν λίγη παραπάνω φασαρία την ώρα του μαθήματος

**κοπάνα: υποτυπώδης απουσία από το σχολείο χωρίς καμία δικαιολογία

Γεωργία Μαντζακοπούλου

20/10/2015