Πέντε χρόνια, πολλές αναμνήσεις…

Πέρασαν πέντε χρόνια και κάτι, από την αρχή του γυμνασίου. Χρόνια γεμάτα συναισθήματα χαράς, δημιουργίας, ικανοποίησης, ευχαρίστησης, αλλά και λύπης, αγωνίας και απογοήτευσης. Χρόνια που επαναπροσδιορίστηκαν οι σχέσεις, ξεχώρισαν παρέες, δημιουργήθηκαν ομάδες και κυρίως ωρίμασαν και στέριωσαν φιλίες. Εκδηλώθηκαν τα πρώτα σκιρτήματα, οι πρώτες αποδοχές και οι πρώτες απογοητεύσεις. Η πιο ουσιαστική διαφορά του γυμνασίου με το δημοτικό είναι η περισσότερο προσωπική σχέση του δάσκαλου-μαθητή από αυτή του μαθητή- καθηγητή. Καθηγητές που θα θυμάσαι με αγάπη και σεβασμό και άλλοι που θα ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου. Επίσης πολλά μαθήματα, βομβαρδισμός πληροφοριών. Κάποιες τις ξεχνάς αυτόματα μετά τις εξετάσεις του Ιουνίου και άλλες που σίγουρα θα μείνουν βαθιά ριζωμένες στο νου. Σίγουρα όμως πληροφορίες που σου καλλιεργούν ικανότητες. Να σκέφτεσαι, να αμφισβητείς, να ψάχνεις, να αμφιβάλεις, να αναλύεις, να συνθέτεις, να προβληματίζεσαι… Αυτό όμως δε γίνεται αυτόματα. Πρέπει να θέλεις, να προσπαθείς, να κουράζεσαι, να σε αφορά. Έτσι κι αλλιώς το σύστημα είναι υπέρ του κακού-αδιάφορου μαθητή. Αυτόν επιβραβεύει με 5-6 μονάδες στη βαθμολογία, γιατί «κρίμα μη μείνει το παιδί στην ίδια τάξη» σε βάρος του πολύ καλού γιατί πρέπει να ξεχωρίσει από αυτόν ο άριστος. Όλοι όμως θα βρουν το δρόμο τους. Άλλοι με περισσότερες και άλλοι με λιγότερες προσπάθειες και θυσίες θα επιτύχουν τους στόχους τους και κάποιοι άλλοι θα επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους και θα προσγειωθούν στην απαιτητική πραγματικότητα. Ίσως να μείνει σε ορισμένους μόνο η απογοήτευση από ένα «σύστημα» που αλλάζει μαθήματα και τρόπο εξετάσεων ανάλογα με το ποιος κυβερνά ή ακόμα και με το ποιος είναι υπουργός. Ίσως και ένας προβληματισμός για την κατανόηση που δείχνουν οι καθηγητές στη μη τήρηση των κανόνων και στην έλλειψη πειθαρχίας από ορισμένους. Μια κατανόηση και ανοχή, που μάλλον εκλαμβάνεται ως αποδοχή και αδυναμία από τους υπαίτιους, κυρίως στο λύκειο που στο κάτω-κάτω η φοίτηση δεν είναι υποχρεωτική. Αλλά στην τελική τι είναι το σχολείο?

Μια μικρή κοινωνία που άλλοι εντάσσονται και εφαρμόζουν τους κανόνες και που άλλοι τους παραβαίνουν και μένουν ανένταχτοι.

Γιάννης Λουλάκης
Παναγιώτης Λουλάκης